Los zagrożonych gatunków nie jest mi obojętny, a za sprowadzanie majestatycznych tygrysów do roli cyrkowej atrakcji powinno być karane kastracją i ćwiartowaniem, ale sam film nie jest specjalnie dobry. Samo pokazania kotów jest dobre, zwłaszcza że obraz w dużej mierze korzysta z opowiadania historii wyłącznie zdjęciami i muzyką, ale sama fabuła to już kuleje. Film zaczyna się od zabicia dorosłego tygrysa przez angielskiego myśliwego (Pearce) i oddanie dwójki jego tygrysiątek. Jedno trafia do cyrku, drugie do synka gubernatora, a sam Pearce zaczyna się zastanawiać czy rzezie tygrysów na pewno mają sens. Jak widać fabuła rozłazi się na trzy równorzędne wątki, ale tylko postać Pearce'a nie jest z wycinanki z kliszami. Historia znowu się zejdzie na festynie którego gwoździem programu ma być walka tygrysów i oczywiście będzie to rozłączone rodzeństwo. Jak łatwo się domyślić zwierzaki jednak się zbuntują i mimo przejściowych problemów uciekną do dżungli. Była tu zresztą jedna z mocniejszych scen filmu, mimo fabularnych mielizn samo patrzenie jak taki wielki kot po ucieczce z areny wraca potulnie do klatki boli. Nie oznacza to jednak, że powrót do życia na wolności jest łatwy. Sielski obrazek zafundowany nam na koniec przez Annauda jest wierutną bzdurą gdyż powrót "udomowionego" zwierzęcia do dzikiego życia prawie nigdy się nie udaje, a ile to wymaga zaangażowania pokazuje pamiętna "Elza z afrykańskiego buszu".